Dünüm ile yarınımın tam ortasından yazıyorum bu satırlarımı. Geçmiş biraz meşakkatli, bir o kadar özlem dolu ve bitik, gidik. Belki herkesin ki gibi belki de kendine munasır. Her şeyi ile benim, bana ait geçmişim.

En baştan başlar isek, ilk önce anne babama evlat olarak başladım, ardından ablama kardeş, sonrası kardeşime abla, yıllar akıp geçerken eşime yar oldum, tabiki bir sonraki adım kızıma anne, çok geçmediki otizmli meleğime yoldaş….

Velasılı kelam herkese bir şeyler oldum da kendime ne oldum bir türlü veremedim bu sorumun cevabını kendime. Fakat olduğum her şeyi çok sevdim ben, olmam gerektiği gibi olabilmek için çırpındım durdum. Evlat olmak hele ki o anne babanın evladı olmak, onlar öğretmendi bende. Her ne kadar erkenden terki diyar eyleseler de bu alemi, öğrettikleri hayatımın her anında rehber nezlinde. Ne anlatıyor diyorsunuz belki de canlar aman demeyiniz hemen ifade edeyim zihnimden kalemime dökülenlerimi….

Velasılı kelam diyorum ki kadın evlattır, yardır, anadır, kardeştir, abladır
Kimi hadsizlerin söylemi gibi saçı uzun aklı kısa diye küçümsenebilecek değil Allahın kutsal sayıp ayaklarının altına cennet serilenlerdir.. Cinayetlere, tecavüzlere, hakaret ve küçümsemelere değil başlara taç, yüreklere sevda, merhamet nişanesidirler.
siyahgul_huzun_hulya@hotmail.com