Kah bir seyyah olmuşum ömür yolumda, kah bir deli bu masumlar uğruna bir başıma. Kalemime geçer hükmüm Dil söylese ne olur kulaklar duymaz olunca. Hani derler ya söz uçar yazı kalır, kim bilir belki bu gün değil fakat bir gün mutlaka dokunacak bu yazılar yüreklere FARKINDALIK adına.
Velev ki yürekler taş kesilmiş olsa da, en azından ben zulme sesiz kalmışlardan olmayarak kapatacağım gözlerimi bu fani Dünyaya. Ne isim ne mevki hepsi geçer de hani o iç huzuru var ya inanın ki değişmem cihanı aleme.

Evet Canlar hayat gittikçe zorlaşıyor değil mi? Yükselen faturalar, cep yakan raf fiyatları, pazarlar desen ateş pahası. Üstüne birde açılan okul masrafları,velasılı velasılı. E tabi piyasanın durumu içler acısı, işler desen eh işte ayarı, birde her an işsiz kalma olasılığı, yetmezmiş gibi iş bulma çabaları. Virüs desen geldi gitmez, negatif pozitif birbirine kardeş, zor durumlar elbet boş vakte meyil vermez. Peki biliyor musunuz engelliler ve aileleri durumlarından dolayı bu saydıklarımın hiç birinden muaf değiller. Onlar bunca yaşam mücadelesi deryasında, sizlerle aynı safta aynı hayata dahil iken birde kendi hayatlarında imtihanlarından mükellef.

Bunlar hayatın maddi boyutları hepsi gelip geçici, maneviyatta nerdeyiz asıl konu bu. Öncesinde deyinmiş idim bu konuya ne yaptık çalabildik mi çevremizde engeli ve yahut engellisi olan birilerinin kapısını sorduk mu hal hatırlarını? Bir özel evlat annesini kısa sürede olsa normal hayatın içine dahil edebildik mi misal? yada 4 duvar arasındaki bir insana yarenlik edebildik mi acaba? Bu aralar. Yoksa hayatın keşmekeşliğinde herkes kendi alemine mi daldı tıpkı bu güne kadar olduğu gibi? Tabiî ki hepimizin arzusudur evlatlara güzel bir hayat sunabilmek ve güzel bir gelecek bırakabilmek ardımız da velakin giderken de yaptığımız güzellikler yoldaş olacak ömür masalımızın sonrasında

Şimdi tekrar düşünelim o zaman gerçekten vakit mi yok, yoksa gerçekten aynı imtihanı yaşamamışlarla paylaşmamalı mıyız imtihanımız?
SELAMETLE