Ötekileştirmek kolaydı ve kolay olan seçildi.
Aslında bir olabilmek çok ta zor değildi. Tek gerekli olan şey empati.
Farklılıklar farkındalıklar oluşturabilseydi şayet ne siz olurdunuz nede
ötekiler.

Misal hayata dair her şeyi öğretmek için
çabaladığımız, her daim iyiyi ve kötüyü anlatmaya çalıştığımız evlatlarımızla
kaçımız bir defa dahi olsun engellilerle alakalı ve onlarla ne şekilde iletişim
kurmaları ile ilgili konuşmuşuzdur? Hadi içimizde usulca kendi kendimize öz
eleştiri yapalım. Peki engelli olabilme olasılığı her an hepimizin hayatının
gerçeği iken ve yahut engelli bir evlada sahip olabilme durumu her birey için
geçerli iken Allah korusun kelamından ibaret bir savunma sözü ile bu gerçeği
nasıl yok sayabiliyoruz? Farkında olmak, bilinçlenmek ve ola ki başımıza gelirse
hayatımızın bundan sonrasını bu durum ile nasıl mücadele edebileceğimiz
bilincinde olabilmek, hayata karşı daha güçlü kılmaz mı bizi? Toplumda
farkındalık mücadeleme nefesimin yettiği yere kadar şahsım adına devam edeceğim
fakat ne yazık ki bu bireysel üstesinden gelinebilecek  bir durum değil.
Sizlerin desteği bu konuda en büyük ihtiyacımdır.

Sokaklarda, okullarda, ne yazık ki TV dizi ve
komedilerin de şahit oluyoruz, o kadar kanıtsanmış ve sıradanlaşmış ki. Engel
çeşitlerinin hakaret olarak ve hatta sözüm ona mizah olarak kullanılması.
Affınıza sığınarak değinmek isterim,, misal, körümsün oğlum. Şişt sağırımsın
sana söylüyorum ya geri zekâlı hadi oradan spastik Ve benzeri kelamların çoğuna
hayatın her anında ne yazık ki rastlıyoruz. En acısı da pırıl pırıl
gençlerimizin ağzından duyuyor olmamız.

Peki kaçımız örneğin geri zekalı sözünün bir
hakaret kelimesi olmadığının zeka geriliğinin tıbbi bir terim olduğunun
uyarısında bulunuyoruz? Üzüntü içerisinde gençlik nereye gidiyor sorusunu
sormadan edemiyorum bende herkes gibi. Babaya peder denilen bir çağda belki de
çok şey bekliyorumdur fakat, bu bir an önce toparlanılması gereken bir gidişat.
Nerde nasıl yitirdik biz karşımızdakine saygı duymayı? Keşke müfredatlarımıza
engeller konusunda da dersler eklense de çocuklarımız iki artı ikinin dört
ediyor olmasının bir adım ötesine gidebilse. Zira hayat rakamların tarihlerin de
pek tabi ki önemli olduğu fakat insani benliğimizle ilerleyebileceğimiz bir yol
neticesinde. Çocuktur, gençtir içeriğindeki hassasiyeti fark etmemiş duymuş
söylemiştir. Fakat onları uyarmak, doğru olanı göstermek, her konuda olduğu gibi
yine bizlerin vazifesi pek tabi ki. Çok değil, belki de bir akşamlık aile
sohbetimiz engellilerimiz olursa şayet yavrularımızın da toplumun da hayatında
çok güzel farkındalıklar oluşturmuş olabiliriz. O zaman haydi GÜZEL YÜREKLER bir
gecemiz farkındalık adına sohbetle süslensin, o gece bizlerin farkındalık
zinciri oluşturmamızı sağlasın. Gün gelecek bizim yavrularımıza anlattıklarımızı
yavrumuzun da çevresiyle paylaştığına şahit olacağız. Buda bizim haklı gururumuz
ve mutluluğumuz olacak. ÖTEKİ BERİKİ DEİL BİZ OLABİLME UMUDUYLA