Merhaba değerli okuyucularım. Ben Hülya Sarı
Küçük, Çorlu Kent Konseyi Engelliler Meclisi gönüllü üyesi olarak ve bir Anne
olarak Engelli vatandaşlarımızın derdini sorunlarını yıllarca yaşayan bir insan
olarak sizlerle Engellilerin yaşadıkları zorluklar karşısında dilim döndüğü
kadar bir şeyleri anlatmayı amaçladım. 

Neydi siz ve biz kavramı? En değerlisi bir
olmak değil miydi? 3 Aralık Dünya Engelliler farkındalık günü de diğer günler
kimlerindi? Ülkemizin bir çok bölgesinde düzenlenecek olan farkındalık
etkinliklerinde en ön sıralarda yer alacak olan protokol ve mevcut ortamda ki
konuklar anlatılanları dinlerken o an gözleri yaşaran vicdanları dile gelen 
saygı değer katılımcılar 4 Aralıkta anımsar mı dünü?  Farkına varmışlarımdır
günün anlam ve ehemmiyetini? Bundan sonra her an bir engelli adayı olabilme
düşüncesini kabullenip engellilerin yaşadığı zorluklara az da olsa el uzatıla
bilinecek mi insanlığın gerektirdiği gibi?

Her şeyi bir kenara bırakalım da onca
mücadelemizin ve engelleri kaldırabilme çabamızın içerisinde neden kendimizi
fark ettirmek yine bize vazife? Empati bu kadar mı zor ve yahut yaşamak mı
gerekir ille ki hissetmek adına? Oysa bu kadar zor olmamalı bir müşkülde
kalmışsa engelli bir birey el uzatmak yardımına koşmak bulunduğunuz ortamlarda
bana ihtiyaç duyar mı  zihniyetiyle hissettirmeden çevreye duyarlı kalmak.

Sizlerden geç anlıyor algılıyorsa bir kez
yerine sabırla üç kez beş kez tekrarlamak. Farklı gözle bakan, haddine düşmese
de gülen alay eden birine engelli adayı olduğunu hatırlatmak. Hiç olmazsa bir
tebessüm, gönülden verilen bir selam o kişiye kendini değerli hissettiren
Sanılanın aksine bunlar beklenti değil insanlık vazifesi, vazifesini yerine
getirebilenlere ne mutlu.

Hayat denen şu yolculuğumuzda ne mevkimiş
nede varlığımız İNSAN DOĞUP İNSAN KALABİLMEK EN KIYMETLİ HAZİNEMİZ.
Sevgiyle kalın