Evet canlar gitti 2020 geldi 2021. Değişen tek şey bir rakam olmaması temennisi ile.
Misal düşünsenize ben demekten haya eden biz diyebilen bir toplum olmuşuz. Kendimize hak gördüğümüzü başkasına çok görmeyen, kendimize yapılmasını istemediğimiz davranışları karşımızdaki insana da yapmamayı öğrenmişiz.

Hanı olmaz ya ağzımıza geldiği gibi konuşmayı açık sözlülük sanmaktan, haksızlığımızı özrü kabahatinden büyük tavırlar ve üslupla ört bas etme hadsizliğine son vermişiz.kırıp döktükten sonra karşıdaki insanın yüreğinde açılan yaraları umursamadan, hiçbir şey olmamış muamelesi görme beklentimizden utanmışız. Ve yahut yalnızca kendi hayatımızın ekseninde dönmektense başka hayatlara da göz atıp nasıl dokunabileceğimizi düşünürmüşüz, çıkarsız beklentisiz ve ileride bir gün yapılanı yüze vurmadan.

Yalana, bahanelere sığınmadan, gerektiğinde gerektiği yerde durabilme yürekliliğine sahip olurmuşuz, herkesin mücadelesinin kendine büyük olduğunu unutmadan, kıyaslama yapmaya kalkışmadan. Birde bakmışız yanlışa susuşların ayıbını, yanlışın karşısında durabilenin dürüstlüğüne dil uzatarak örtbas etmez olmuşuz.

Kalabalık sayıların değil de, gerektiğinde koşanların değerini bilmişiz.
Sorun aramaktan ise çözüm odaklı olmuş, her ne ise mücadelemizin ağırlığı, acısını en yakınlarımızdan çıkartmamışız. Hayat ta rahatlık değil de vicdanda rahatlığın kadrini kıymetini bilmişiz. Kırmamak için kırılsa da, olsun kırılan ben olayım yeter ki kırmayayım zihniyetinde olan insanların sabrını sınamaktansa hak ettiği değeri verip kaybetmekten ar eden insanlar olabilmişiz.

Velasılı kelam özümüze, yaratıldığımız ilk halimize dönmüş, insan doğmanın değil de insan h kalabilmenin erdemine erişebilmiş bir toplum oluvermişiz. Zulme susan değil zulme hep beraber karşı durabilen, her engellenen engellinin, cinayetlere maruz kalan kadınlarımızın, tecavüze uğrayan masumların, zulüm gören hayvanların bölük pörçük değil de hep bir savunucusu oluvermişiz ki yenilerine kimselerin cesareti olmasın.

Olur mu dersiniz canlar, temenniden öte gider mi şu mısralar, yeter mi insan insana yoksa kıyar mı tüm vurdum duymazlığı ile? Ben her zamanki gibi elimden geldiğince ses olabilip tüm olmaması gerekenlere, kırmamak için kırılmayı sineye çekebilir yüreğimin yettiği yere kadar sukuta bürünüp kalemim ila kağıdıma yarenliğe devam ve hiçbir zaman çocuk kalmış yüreğimden umutlarımı eksik etmeden. Peki ya sizler? Selametle..