Engelli bir evlada sahip olmak aslında sanıldığı gibi eyvah dünya alt üst olduluk bir durumun aksine yepyeni, tertemiz ve bir o kadar da masum bir dünyaya atılan bir adımdır. O kadar çok sorulmuştur ki şu soru bana “Hamileyken anlaşılmadı mı?”. Kendi görüş ve inancıma dayanarak ben durumu ortaya koyacak tahlilleri yaptırma gereği bile duymamıştım oysaki. Kimdim ki ben ne haddimeydi yaradanın yarattığı için bu engelli doğmaya hakkı yok diyerek gebeliği sonlandıracak. Bizim için tek gerçek vardı, biz istedik Rabbim nasip etti, Allahtan gelene amenna. Velevki tamam, hadi karnımdaki testler neticesinde engelli, hamileliği sonlandırdım hadi bitti gitti, deki ilk yavrum sağlıklı doğdu fakat olaki bir rahatsızlık sonucu engelli oldu, onunda mı canına kıyacağım?

Misal eşim kaza geçirdi artık engelli, onu da boşamak icap eder sanırım…
Son olarak da anne baba ama yaşlılıktan ama herhangi bir durumdan bir çıkmazda onları da bakım evine verdim mi ohhhh mis değmeyin keyfime herkes yerini buldu.
Peki ya dön kendine bir sor, ey fani engelliyi ömre yük, yüreğe zulüm görüyorsun da deki ne garantim var ola ki kendi başıma gelirse? Nerde kaldı insanlık, yaratılma sebebimiz imtihan değil mi? Nasıl olabilirde hadsizce sorabilir bir insan müsvettesi hamile iken anlaşılmadı mı sualini? En sevdiğim sorulardan bir diğeri de doktora götürdünüz mü sorusu. İnanır mısınız canlar vallahi kahkalar ile gülüyorum yüzlerine karşı, cevabıma bir kere daha gülüyorum sonrası, “Aa tedavisi, doktoru var mı ki?” :)Bırakılsın artık bu bol değil bomboş sözüm ona ilgileniyorum halleri, bu kadar da belli edilmesin hiçe sayılışlar. Gerçekten umursayan insan bilir ailelerin bırak doktoru, yol verseler alanda mastır yapacağını, gecesini gündüzüne kattığını.

Babaların yetip yetirmek için çalışmaktan evlerinin yolunu bulamadığını. Fakat onca mücadelenin içinde bir kez dahi of demekten haya ettiklerini.
Onlar için çırpınırken dünyanın tüm pisliklerinden uzak kaldıklarını.
Hani o dünyadaki en büyük bilinen üstüne sevgi olmadığı düşünülen evlat sevgisinin dahi üstünde bir sevgi yaşadıklarını. Hayat şartları herkese ağır gelirken, bizlerin evlat mücadelesinin yanında onların ağır saydıkları mücadeleden de muaf olmadığımızı.
Herkes melekleri merak ederken bizlerin yedi yirmi dört meleklerle yaşadığımızı.
Bir tek özel evlatlarımız değil artı diğer evlatlarımızın da hayatlarını en güzel şekilde idame edip güzel insan olarak yetiştirme çabalarımızı. Olmaz ya belki de ar ederler mi dersiniz canlar ettikleri edepsizlik için, bilinmez. Hadi diyelim ki zaten belli umurları değil, ilgi alaka hak getire, lazım da değil zaten bizlere kimsenin yalandan eşekliği. İşte orada duracaklar, hiçbir şey bilmek zorunda değil hiç kimseler,Fakat haddini bilecekler. Gelişi güzel konuşmaktan yoksa bir çekinceleri, alacakları cevaptan da yüksünmeyecekler.

Evlat benim. Mücadele benim. Çaba benim!

Kimse kusura bakmasın, kimsenin sevgisine muhtaç değil bu yavrular fakat herkes saygı duymak zorunda. Kimse görmezden gelsin, alay etsin, rant sağlasın diye yaratılmadı bu canlar. Şimdi bende soruyorum o haddini bilmeyenlere, sözüm meclisten dışarı, peki siz o kalplerinizdeki engel için gittiniz mi doktora?
Bizimkisi Allah vergisi, kalpteki engelse Rabbimin insan yaratışını muhafaza edemeyip insan doğup insan kalamama. Selametle canlar. Rabbimin kalplerdeki engelleri kaldırması duası ile.
siyahgul_huzun_hulya@hotmail.com